Rijtest: Volvo V70 D2 (2015)

Ik ben op pad met de Volvo V70 D2. Dit is niet meteen de versie die ik als petrolhead zou kiezen. Dit is namelijk de instapversie. Een kleine 1.6 liter diesel met ‘maar’115 pk moet de bijna 1500 kilo zware Volvo vooruit stuwen. Valt er mee te leven? Ik neem deze Volvo V70 D2 mee voor een dagje woon-werkverkeer om dit uit te zoeken.

What you hear is what you get

De liefhebbers van een rijk gevulde portemonnee zijn bij deze Volvo aan het juiste adres. De viercilinder diesel is zuinig, de auto is goedkoop om te rijden (20% bijtellingscategorie) en goedkoop in de aanschaf. De V70 is in de herfst van zijn  leven: om de verkopen op peil te houden biedt Volvo de auto voor een ‘spotprijs’ aan. Voor 38k staat er een V70 voor de deur.  Dan krijg je deze D2 (115 pk/270 nm). Onze testauto (Nordic+) kost 42.000 euro en heeft wat leuke opties om het leven te veraangenamen. Toch zijn er ook genoeg Volvo-fans die je met een lage prijs alleen niet kunt overtuigen. Zij zijn ook gehecht aan het karaktervolle vijfcilindergeluid. Helaas voor hen (en eigenlijk voor alle autoliefhebbers) heeft Volvo de vijfcilinder in de ban gedaan. ´What you hear is what you get´. Goedkoop dieselgetokkel. Gelukkig heeft Volvo wel extra aandacht gestoken in de isolatie, dus je hoort er gelukkig niet al te veel van.

Ergernis blijft achterwege

Als verstokte benzineverslaafde gewapend met een loden rechtervoet behoor ik natuurlijk niet tot de doelgroep van Volvo. De meeste V70-eigenaren hebben niet bepaald haast en vertoeven bij voorkeur op de rechterbaan. Als je ze al op de linkerbaan ziet rijden dan is dat meestal onnodig. De enige Volvo V70-rijders met haast zijn de KLPD’ers die zich haasten voor hun uitsmijtertje met kaas. Maar die rijden dan ook niet in de D2 versie maar in de sterkere benzineversies (tot 245 pk). Haast moet je in de D2 zeker niet hebben. Het kost meer tijd om van stilstand naar 100 te accelereren dan dat de Grieken er over doen om de eurozone te verlaten. Boven de 160 gebeurt er nauwelijks meer iets. Toch is het in de praktijk minder erg dan je zou denken op basis van de cijfers. Natuurlijk is de auto niet snel, maar dankzij het bruikbare koppel (270 nm bij 1750 toeren) blijft de verwachte ergernis tot mijn verrassing achterwege. Je rijdt niemand in de weg. Er valt best mee te leven.

Robuust, comfortabel en ruim: een echte Volvo

Het gekke is eigenlijk dat het gebrekkige vermogen wel past bij het karakter van de Volvo V70 D2. Het laatste waar je naar verlangt is snelheid. Dat voelt onnatuurlijk aan. De hele auto is afgestemd op het wegfilteren van je omgeving en daar slaagt de auto wonderwel in. Neem de stoelen. Voor een sportieve rijstijl volledig ongeschikt, maar als je een lange reis gaat maken kun je geen betere stoel wensen. De Volvo slaagt glansrijk voor zijn reisauto-examen. De motor is stil (en soepel), het onderstel is heel comfortabel, hij schakelt lekker soepel en je hebt meer bagageruimte dan je kunt wensen. Natuurlijk is het allemaal niet zo modern en hoef je van de handling niets te verwachten, toch voelt de auto heel robuust aan. Doorontwikkeld. En dat geeft me – eerlijk is eerlijk – een fijn gevoel. Ik stapte zonder verwachtingen in en hij blijkt heel erg mee te vallen. In objectief opzicht kan de auto de concurrentie met de Duitse drie niet aan, maar toch geeft een Audi me niet dit ontspannen gevoel. Het hoeft even niet gehaast. Dan kom ik maar een keer te laat.

Wieldoppen, leer en stoelverwarming

Weet je wat nog een belangrijk voordeel is van de Volvo? Je hoeft niet duizenden euro’s uit te geven om je auto te pimpen. Koop je een Audi of een BMW dan kun je bijna niet om grote velgen, sportpakketten en dure audio-installaties heen. Dat is de manier om te laten zien dat jij de man bent die ook de opties kan betalen. Dat je geen badge-neuker bent die net aan die instapper mag leasen. In de Volvo hoef je je daar niet druk over te maken. Grote velgen maken de auto alleen maar ordinair. Voor plebs. Wieldoppen volstaan ook. De enige must have opties die je nodig hebt zijn lederen bekleding en stoelverwarming. Het leven als Volvo rijder is heerlijk simpel!

Klein navigatiescherm

Dat de auto bejaard is merk je wel aan het interieur. Ook al heeft Volvo een paar verbeteringen doorgevoerd, qua afwerking en materialen mis je net dat vleugje ‘premium’.  Het is oké, maar niet verheffend. De zwevende middenconsole kennen we inmiddels wel van alle andere modellen (het wordt tijd voor wat nieuws, Volvo!) en de bediening van alle functies is dankzij de vele kleine knopjes op de middenconsole nog steeds niet perfect. Ook vind ik het scherm van het navigatiesysteem echt te klein, ook al is de bediening en werking van het systeem echt veel beter. Het vorige RTI navigatiesysteem was echt een totale ramp.

Victor

De kracht van deze Volvo? Het is een echte Volvo. Je raakt er aan gehecht, ook al weet je dat er betere auto’s zijn. Ik gaf mijn Volvo zelfs een naam, ik noemde hem Victor. Ik heb geen flauw idee waarom, maar ik vind dit een Victor. Een betrouwbaar type. Een auto die je makkelijk 15 jaar kunt rijden zonder dat er iets schokkends gebeurt. Sterker, ik durf de stelling wel aan dat deze Volvo alleen maar lekkerder gaat rijden naarmate hij meer ervaring opdoet. Dat is bij elke Volvo het geval. Daarom moet je deze privé kopen en oprijden tot het bittere einde. Als je hem gaat leasen sta je na 3 jaar toch weer in die glazen Audi showroom te dubben of je niet voor de nieuwste gadget moet gaan. Doe dat niet. Je bent niet voor niets conservatief. Blijf honkvast! Wil je toch een V70 leasen, dan adviseer ik je om de sterkere D4 diesel (181 pk, 20% bijtelling) te nemen.  Zelfs in een Volvo wens je wel eens meer vermogen. Maar nodig is het niet. De V70 redt het ook zonder vermogen. Dat is toch de verrassende conclusie!

Eindcijfer: 7
+ robuust
+ comfortabel
+ een echte Volvo
– Oké, de D2 komt wel een beetje te kort
– Niet geschikt voor de sportieve chauffeur