Rijtest: Mitsubishi Outlander PHEV (2016)

Nederland is het enige land in Europa waar de Mitsubishi Outlander PHEV een ongekend succesnummer is. De oorzaak? De gunstige bijtelling. Massaal rennen leaserijders naar de dealer om de Mitsubishi Outlander PHEV te bestellen. Ga je spijt krijgen van deze beslissing of valt er met de Mitsubishi Outlander PHEV prima te leven? Ik ga voor jullie op onderzoek uit.

Facelift

De Mitsubishi Outlander PHEV is niet direct de auto die ik als rapper zou kopen, maar ik kan me voorstellen dat nietsvermoedende autoleken best onder de indruk zijn van deze Japanner. Het is best een dikke en vooral ook grote auto. Niet dat het iets uitmaakt, want als het om bijtelling gaat accepteren leaserijders ook een Prius, Civic Hybride, Opel Ampera en andere gedrochten, maar met de Mitsubishi Outlander PHEV doe je in ieder geval niemands netvlies pijn. Mitsubshi heeft de Outlander recent van een facelift voorzien en die heeft de auto zeker goed gedaan.

Mitsubishi claimt ook dat ze het interieur hebben verbeterd, maar dat mag je met een korreltje zout nemen. Het is beter dan voorheen, maar je doet jezelf echt tekort met het kwalitatief teleurstellende interieur. Het harde Japanse plastic en de matige afwerking doen afbreuk aan de SUV-uitstraling. De lege knoppenrij onderaan de middenconsole bewijst dat Mitsubishi nog een lange weg te gaan heeft.

Ook waren er ondanks de maagdelijke kilometerstand al meerdere rammeltjes hoorbaar. Dat kan echt niet in dit prijssegment. Het ‘aftermarket’ ogende multimediasysteem is een totale ramp. De bediening is hopeloos complex. Het lukte mij niet om mijn smartphone te koppelen (het zou moeten kunnen, maar ik weet niet hoe), ook werkt de navigatie langzaam en omslachtig. Gelukkig maakt de rijke uitrusting wel wat goed. Lederen bekleding, navigatie en een dikke audio zijn allemaal inbegrepen bij de Executive uitvoering, die voor 45.000 euro in de boeken staat. Belangrijker natuurlijk is de 15% bijtelling die berekend wordt voor de leaserijder.

Continu variabele transmissie

Een traploze continu variabele transmissie (CVT) brengt het vermogen op de weg. Het is een combinatie die je vaker aantref in dit soort milieuvriendelijke auto’s (Prius, Lexus etc). Ik vind dit type versnellingsbak in de praktijk geen fijne aandrijflijn. Ook in de Mitsubishi Outlander PHEV niet. Bij het minste beetje gas zorgt de traploze CVT-automaat ervoor dat de amechtige viercilinder direct in de toeren klimt en begint te schreeuwen als een krijsend speenvarken in het slachthuis. De enige manier om het krijsende speenvarken het zwijgen op te leggen is om heel behoedzaam gas te geven, alleen trek je dan zo langzaam op dat je achterliggers enorm aan het hinderen ben. De beste optie is om dan maar altijd volgas te rijden, want dan voelt het gekrijs van de motor wat minder onnatuurlijk aan. Alleen gaat dit natuurlijk wel ten koste van het comfort en het brandstofverbruik.

Het is vooral jammer dat de CVT-automaat op geen enkele wijze bijdraagt aan het comfort. Een conventionele automaat zou de auto veel fijner maken, ook al kost dit misschien een paar extra grammetjes CO2. Het gecombineerde vermogen van de tweeliter atmosferische benzinemotor en de twee elektromotoren is 203 pk en 300 nm. De 0-100 sprint kost 11 seconden en die matige score is te wijten aan het hoge gewicht (ruim 1800 kilogram) van de Mitsubishi Outlander PHEV. Toch kun je in de praktijk met de Mitsubishi Outlander PHEV prima meekomen in het verkeer. Dankzij de vierwielaandrijving krijg ik het vermogen ook probleemloos op het asfalt. De remmen lijken overigens van karton te zijn gemaakt. Ik moet hard trappen om de gewenste vertraging te krijgen. Dat wekt weinig vertrouwen en draagt niet bij aan het comfort.

Buitensporig brandstofverbruik

Helaas draagt de CVT-versnellingsbak ook niet bij aan een gunstig brandstofverbruik. Integendeel zelfs. Het constante gejammer van de viercilinder betekent in de praktijk dat je rekening moet houden een verbruik van 1 op 13. Dit zijn niet mijn eigen cijfers (ik scoorde 1 op 10), maar de praktijkcijfers van de eigenaar van deze Outlander. Iemand die zijn auto consequent oplaadt. Natuurlijk kun je met deze auto ook een gedeelte elektrisch rijden, maar op het moment dat je de snelweg oprijdt is het in de praktijk gedaan met de pret, schakelt de viercilinder bij en begint het grote zuipfestijn. Het hoge gewicht en de matige luchtweerstand helpen natuurlijk niet mee, maar het theoretische verbruikscijfer van 1 op 50 is ridicuul.

Al met al vind ik het ronduit schandalig dat eigenaren van deze in de praktijk onzuinige auto zo veel belastingvoordeel hebben gekregen, maar daar hebben de rijders – en terecht overigens – lak aan. Als belastingbetaler is het pijnlijk om te zien dat ik aan deze onzin meebetaal, want linksom of rechtsom draaien wij natuurlijk wel voor deze subsidies op. De bijtelling bedraagt nu 15%, maar twee jaar geleden was dat nog 0% en vorig jaar nog 7%. Een nadeeltje van het praktijkverbruik is dat je vrij vaak moet tanken, want de tankinhoud bedraagt slechts 45 liter.

Amerikaanse roots

Naast de gunstige fiscale beloning zijn er weinig redenen om jaloers te zijn op de Outlander-rijder. Dat de auto niet gemaakt is voor snel bochtenwerk kan ik billijken, maar dat ik ook bij normaal tempo constant correcties moet uitvoeren tijdens een bocht vind ik erg hinderlijk. Het stuurgedrag is ronduit storend in deze auto. Ook in het veergedrag merk je de Amerikaanse roots van deze auto. De auto is erg zacht geveerd en helt ook nog eens flink over, maar het onderstel heeft tegelijkertijd verrassend veel moeite met kuilen en oneffenheden. Die komen ongefilterd door. De balans in het chassis is simpelweg niet verfijnd genoeg.

Helaas zijn de zittingen van de stoelen ook veel te kort en bieden ze bijna geen zijdelingse steun, waardoor ik snel van mijn plek glijd als ik met normaal tempo een rotonde neem. Verhoog ik het tempo, dan zit ik met mijn kin al snel tegen de zijruit aan. Op de achterbank gelden dezelfde nadelen, maar gelukkig is de been- en hoofdruimte wel dik in orde en ook biedt de auto voldoende bagageruimte. Als wintersportauto voldoet de Mitsubishi Outlander PHEV, mede ook vanwege de vierwielaandrijving.

Conclusie

Toch gaat dat de score niet redden. De minpunten wegen zwaar bij deze auto. De transmissie, het onderstel, de afwerking en besturing zijn simpelweg ondermaats. Ik was de Outlander na anderhalf uur al spuugzat en ik heb de sleutels snel weer teruggegeven aan de eigenaar. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het moet voelen om deze auto vijf jaar te moet rijden. Dit kun je voor jezelf en ook voor je omgeving echt niet recht praten. Het probleem van de Outlander is ook nog eens dat iedereen allang weet waarom jij de Outlander hebt gekocht (behalve die ene agent dan). Qua uitstraling ben je met de Mitshubishi Outlander PHEV het pispaaltje van de klas en de komende vijf jaar zit jij in de ‘gouden regen’.

De lage kosten en de rijke uitrusting gaan je niet redden, want de heerlijk rijdende BMW 225XE, BMW 330e en Volkswagen Passat GTE kosten niet heel veel meer en rijden zoveel fijner. Je hebt je laten leiden door je eigen zuinigheid en dat is zoals altijd een grove misvatting. Verwacht van mijn kant geen medelijden. Je hebt zelf voor een verblijf op de ‘loserlane’ gekozen. De komende 5 jaar zal ik met genoegen zout in je wonden blijven strooien. Waardeloze vrek die je bent! Je kunt het met ons goedmaken door je Outlander tegen een boom te parkeren en een Ford Mustang V8 Shelby te leasen. Compensatiegedrag kan o zo cool zijn!

Eindcijfer: 4,5

+ ruimte
+ uitrusting
+ bijtelling
– matige wegligging
– imago
– kwaliteit interieur
– brandstofverbruik