Rijtest: Mini John Cooper Works Cabrio (2025)

Eigenlijk verdient deze Mini John Cooper Works Cabrio bij voorbaat al een dikke pluim. Mini is nog één van de weinige merken die een cabrio levert. Maar wacht nog even voordat je de auto gaat bestellen, want deze Mini John Cooper Works Cabrio heeft ook een aantal minpunten.

O ja, zoals?

Ik begin met het motorgeluid via de speakers. Anno 2025 gemeengoed en ik heb als autoliefhebber allang de witte vlag gehesen. Liever iets dan niets, maar bij deze Mini is dat helaas anders. Het geluid is echt afschuwelijk en klinkt totaal niet inspirerend en/of authentiek. Die centrale uitlaat achter zit er echt voor de sier, want daar zit geen enkel geluid in. Ik snap dat met alle reguleringen en filters het steeds lastiger wordt om een goede soundtrack te creëren, maar hier is Mini gewoon nalatig. Met een beetje moeite kun je er echt nog wel iets meer uithalen. Als je je best maar doet. Maar dat kost blijkbaar tijd en dus geld en je merkt aan alles dat Mini vooral centjes wil besparen. Zie alleen al de knopjes die wegbezuinigd zijn uit de auto en de harde plastics die je in het interieur aantreft. Soms zit er nog een lapje stof overheen om het te verhullen, maar de besparingen zijn voelbaar. Al ziet het er wel origineel uit. Dat dan weer wel.

Waar zit nog meer ruimte voor verbetering?

Bij de remmen. In eerste instantie is de vertraging goed en het remgevoel prima. Maar bij een paar keer steviger remmen raken ze al heel snel oververhit. Dat mag bij een John Cooper Works natuurlijk niet gebeuren. Toch weer een teken dat Mini aan het besparen is. Een ander issue is het buitensporige windgeruis bij hoge snelheden. Deels te wijten aan de stoffen kap natuurlijk, al hebben gesloten Mini’s hier ook altijd bovengemiddeld last van. Met de kap open vallen de bijgeluiden en de wind gelukkig best weer mee. Deze auto moet je dus gewoon zo veel mogelijk open rijden. Zoals het hoort bij een cabrio. Gelukkig spoort de auto wel vrij stabiel op hoge snelheid. Nee, het is natuurlijk geen BMW 7-serie maar ongemakkelijk of  onveilig wordt het nooit. En als ik toch ook een compliment mag uitdelen: het gemiddeld verbruik tijdens onze testdag was 1 op 11 en dat is echt wel een groot compliment waard omdat daar ook veel snelle kilometers bij zaten.

Kun je er nog wel lekker mee knallen?

Een vermogen van 231 pk en 380 Nm is meer dan voldoende voor deze 1.500 kg zware Mini. Vooral midrange zet de auto echt wel serieuze stappen. Wel moet je wat meer shortshiften, want het vermogen valt boven in het toerenbereik snel weg. Daarin voel je dat deze motor wat geknepen is. Maar als je eenmaal de juiste schakelmomenten hebt gevonden, kun je de 100-200 sprint in  16.95 seconden afraffelen. Zeer respectabel en een dikke seconde sneller dan de voorganger met dezelfde motorisering. Met wat aanloop kwamen we ook in de buurt van 250 echte kilometers per uur. Nieuw in deze generatie is de zogenaamde boost-knop. Houd de linkerflipper even vast en je hebt 10 seconden optimale boost. Werkt dat? Absoluut niet. De bak schakelt dan automatisch terug naar het hoogst haalbare toerental en daar voelt deze motor zich juist minder prettig. Dus ben je bij de 100-200 sprint zelfs een paar tienden langzamer! Onbegrijpelijk waarom Mini-BMW dit soort marketingbullshit aan hun auto’s toevoegt. Gelukkig hoef je het niet te gebruiken.

Kun je er lekker mee sturen?

Best wel. De vooras is lekker agressief en de auto stuurt daardoor zeer direct in. Het stuurgevoel is in de sportiefste modus wat zwaar en gevoelloos maar een tandje lichter doet wonderen. Al krijg je nooit echt een innige relatie met je voorwielen. Ook had een proper sperdifferentieel op de vooras wel gemonteerd mogen worden. Soms heb je last van wat ‘torque steer’. Desondanks is het een fijn en gevoelsmatig lichtvoetig autootje. Ook het onderstel is lekker sportief en de auto is in de goede zin van het woord wat ‘springerig’. Daarmee bedoel ik dat je constant informatie doorkrijgt van het onderstel. Gelukkig is het niet te stug en heb je wel altijd controle over de auto. De stoelen geven daarbij genoeg steun, al hadden de zittingen wat langer mogen zijn. Maar vooruit, we moeten iets te wensen overlaten. En als we het daar toch over hebben: de zeventraps versnellingsbak mist ook snelheid en raffinement. Soms heb je net even die seconde vertraging als je volgas geeft. Is niet zo erg bij een Cooper S, maar bij het sportieve topmodel JCW verwacht je gewoon meer. Niet voor het eerst dat we dit constateren in deze rijtest, al rijdt deze generatie wel fijner dan de voorganger.

En rustig toeren?

Dat wil je natuurlijk ook met een cabrio. Gewoon flaneren langs een mooie kustweg in Spanje. Kapje open en cruisen maar. Heel eerlijk, daarvoor is de JCW-versie wel aan de stugge kant. Je hoort me niet zeggen ‘te stug’, maar als je vooral wil cruisen ben je beter af met een Cooper S zonder sportonderstel. Dan heb je gewoon net even wat meer comfort en lever je qua motorvermogen maar 30 pk in. Helaas is een setje adaptieve dempers niet leverbaar bij Mini. En je moet ook het credo ‘travel light’ hanteren als je gaat roadtrippen met deze Mini Cabrio, want de bagageruimte is gewoon heel erg beperkt met 215 liter. Maar dat weet je voordat je hem koopt. Buiten dat is de Mini Cabrio JCW wel een makkelijke auto om in te rijden en in de normale rijmodi surf je lekker op de 380 Nm koppel en kun je heel soepel en schakellui rijden. En als je een paar bochtjes tegenkomt, heb je toch genoeg hardware om lekker te spelen.

Wat is mijn conclusie?

Het probleem van deze JCW-versie is dat het onderscheid met een Cooper S er eigenlijk niet is. Het scheelt 27 pk en je hebt een zichtbare uitlaat. Voor de rest is het krek eender. Met een vergelijkbare uitrusting ben je voor de JCW toch weer een paar mille extra kwijt. En dat is toch zonde van je geld. Het stoort me wel een beetje dat Mini zich er te makkelijk van heeft afgemaakt. Waarom geen sper? Of betere remmen en meer geluid uit de uitlaat? Of net even iets meer vermogen (265 pk, zoals in de BMW 128ti) om de auto echt rap te laten zijn? Dat zijn toch gemiste kansen. Wat zonde is, want deze Cabrio rijdt en stuurt in basis echt al best fijn. En dat je anno 2025 nog een cabrio kunt kopen is lovenswaardig. Dus als je graag open wilt rijden – wat enorm leuk is – dan kun je al bijna niet om deze Mini John Cooper Works Cabrio heen. Alleen geldt dit hierboven onverminderd ook voor de Cooper S. En is en blijft de Mini John Cooper Works Cabrio vooral een auto die het moet hebben van de glimmende buitenkant. Voer voor de imagofetisjisten. Voor de liefhebbers verliezen de magische JCW-letters helaas steeds meer betekenis.

Eindcijfer: 7
+ Een van de weinige cabrio’s die je nieuw nog kunt kopen.
+ Fijn onderstel.
+ Ziet er leuk uit.
– Motor en bak missen scherpte.
– Interieur niet meer premium
– Is JCW nog een sportlabel of vooral de speeltuin van marketeers?

Vermogen 231 pk, 380 nm	0-100 6.4 sec	Topsnelheid 245 km/h
Motor 2.0l, viercilinder, turbo	CO2 uitstoot 155 g/km	Vanafprijs (NL) 56.000 euro
Minimale bagageruimte 215 liter	Leeggewicht 1.500 kg

Tnx @Maassche Mini Venlo voor het uitlenen van de auto.