Rijtest: Mini Cooper S Cabrio (2017)

Mini lijkt niet meer in staat om leuke auto’s te bouwen. Zowel de Mini Cooper S en de Mini Cooper JCW waren teleurstellende auto’s. Ilja, eigenaar van een Mini Cooper S Cabrio, is het niet met mijn stelling eens. Hij vindt zijn Mini Cooper S Cabrio veel en veel leuker dan zijn gesloten broertjes. Ik maak van zijn uitnodiging gebruik en neem de proef op de som.

Kapsterauto? In de verste verte niet

Leuk wagentje om te zien. De Mini Cooper S Cabrio heeft het imago van een kapsterauto maar ‘in real life’ is het een leuk ding om te zien. Vooral de accenten maken de auto leuk. De Britse vlag die overal terugkomt, zelfs op het dak! Of de combinatie van de Britisch Racing Green lakkleur en het grijze leer waarmee de stoelen zijn bekleed. Een gewaagde, maar buitengewoon smaakvolle combinatie. Dat geldt ook voor de velgen. Mooi gekozen. Voor de rest zijn het de Mini Cooper S accenten die de auto wat meer smoel geven. De luchthapper op de motorkap (fake as hell overigens) en de dubbele uitlaat voorzien van JCW eindstukken. Het is een dik karretje. Zowel dicht als open ziet hij er goed uit. Een leuk hebbeding. 

Is het interieur speciaal genoeg?

Snel instappen en open met die kap. Elektrisch natuurlijk en binnen een paar tellen zit je in de buitenlucht. Ik ben natuurlijk weer zo’n eikel die met 34 graden celsius en een brandende zon geen petje meeneemt. Of zonnebrand. Het interieur is des Mini’s. Het ziet er leuk en origineel uit en de gebruikte materialen zijn mooi. Neem ook altijd leren bekleding. De stoelen zien er met het leer niet alleen fraai uit, ze zitten ook goed. Vol trots laat Ilja zien dat hij een cabriorijder pur sang is. Volgens de Open Timer heeft Ilja al 304 uur met het dak open gereden. In 1 jaar tijd, weer of geen weer!  Het kost wel even tijd om dit soort functies in beeld te halen, want de bediening van het infotainment is een ramp.  De bedienpanelen zitten echt onmogelijk laag en volledig uit het zicht. Het is gokken op welk knopje je drukt. Vorm gaat boven functie. Is dat erg? Nee hoor want uiteindelijk went dat snel en het is al met al is het een leuke en originele plek om te vertoeven. Weer eens iets anders dan saaie eenheidsworst. 

Standaard- of sportonderstel?

Toen Ilja deze auto kocht, kreeg hij van de Mini-verkoper Niek Tosseram alle gelegenheid om met verschillende Mini’s te rijden en zo de verschillende settings te proberen. Uiteindelijk heeft hij gekozen voor het standaardonderstel in combinatie met 18 inch velgen. Een verrekt goede keus! Waarom een knetterhard onderstel? Dit is een cabrio en geen hothatch. Dit is veel meer een auto om lekker mee te toeren. Het standaardonderstel beheerst de mix tussen sportiviteit en comfort juist heel goed. Met het sportonderstel stuiter je letterlijk de auto uit en is het lastig om tempo te maken omdat de auto zo dribbelt. Het standaardonderstel filtert net wat soepeler oneffenheden weg en het kleine beetje extra bodyroll vind ik een voordeel. Door die feedback stijgt het vertrouwen en neem je meer tempo mee in de bochten. Je moet wel leren vertrouwen op de remmen. Het pedaalgevoel is week waardoor je veel harder moet trappen om de gewenste vertraging te krijgen. De afstelling had echt iets agressiever gemogen. Hij remt uiteindelijk goed maar je moet er iets te hard voor werken. Je kunt er – voor je gevoel – niet op vertrouwen.

Hoe is het stuurgevoel?

Ook op stuurgebied stelt de auto niet teleur. Ja, hij stuurt nog best zwaar maar het overdreven zware gevoel (bijvoorbeeld uit de Mini Cooper) ontbreekt. Wat me echt verrast is dat de auto zo agiel en lichtvoetig aanvoelt, in tegenstelling tot de andere Mini’s die ik heb gereden. Ik snap er niks van. Een klein rukje aan het stuur en de auto zet zich direct in de bocht. Het is veel makkelijker om de auto te plaatsen. Heel gek, want in basis is het gewoon een Mini. Komt het door het open rijden dat de beleving anders is? Wie weet. Wat het ook is, het is fijn dat de som der delen nu wel klopt. Bij deze Cabrio zit ik wel met een grote grijns achter het stuur. Komt ook door de handbak.  Die schakelt heerlijk. Alleen jammer van dat automatische tussengas bij terugschakelen. Dat doe ik liever zelf alhoewel de Mini het wel goed doet. Helaas niet zo agressief als de Hyundai i30N, dus er zit nog ruimte voor verbetering. Desondanks past de handbak veel beter bij de auto dan de automatische versnellingsbak.

Hoe zit het met de snelheid en het geluid?

Snelheid is natuurlijk ook belangrijk in een sportieve auto, alhoewel in mindere mate dan bij de gesloten broertjes. Dit is een auto om mee te toeren. De 2.0 liter turbomotor (192 pk/320 nm) is om te toeren voldoende krachtig, maar als de Landstrassen breder worden verlang je al snel naar 30 of 40 pk extra, al heeft iedere turbomotor het moeilijk bij de extreme temperaturen tijdens onze testrit. Het chassis kan in ieder geval meer vermogen aan. Zo heb je eigenlijk geen ‘torque steer’ als je bij het verkeerslicht snel weg wilt rijden en ook blijft onderstuur netjes binnen de perken. De vermogensafgifte van de turbomotor is veel te vlak en karakterloos. Een iets groter turbogat had ik fijn gevonden voor de beleving. De motor is me te perfect, te comfortabel en valt een beetje dood bij hoge toerentallen. Gelukkig klopt het geluid wel. Dit is een auto waarbij iedere viaduct als klankkast fungeert. De standaarduitlaat produceert een lekkere diepe brom en natuurlijk heb je dan die ‘pops and bangs’ waar ik eerder over schreef. Doet veel voor de beleving. Dat hebben de gesloten Cooper S’jes ook, alleen hoor je het in de open Cabrio veel beter.

Kun je er ook lekker mee ‘Autobahnbrennen’?

Heb ik natuurlijk ook geprobeerd. We waren tenslotte in Duitsland en konden de auto ook nog even op de Autobahn uitproberen. Het is geen razendsnelle auto, wel vlot genoeg. Ik knijp de turbomotor helemaal uit en uiteindelijk staat er 231 kilometer op de teller. Gezien de hoge buitentemperaturen niet slecht. Opvallend is de strakke wegligging op hoge snelheid. De Mini is zeer koersvast. Wederom met dank aan het comfortonderstel die net even iets soepeler met de betonplaten omgaat. We hebben ook met het dakje open een topspeedrun gedaan, maar boven de 200 km/h is de herrie van de wind echt ‘too much’. Tot een snelheid van 180 km/h is het echter prima te doen. Minder fijn is het zicht in de binnenspiegel. Het ingeklapte dak (als je open rijdt) neemt bijna al het zicht weg. Vooral vertrouwen op je buitenspiegels dus.

Wat mag deze Mini kosten?

Houd je even vast, Mini rijden is best prijzig. De gesloten versies zijn schrikbarend duur en dat geldt natuurlijk ook voor de Mini Cooper S Cabrio. Dan komt er nog een paar duizend euro bovenop. De Mini Cooper S Cabrio heeft een vanafprijs van 40.000 euro, dat is wel even slikken. Zeker als je je realiseert dat de standaarduitrusting van de Mini ronduit karig is. Voor zaken als automatische airco, een dimmende binnenspiegel, parkeersensoren, navigatie en LED koplampen moet je gewoon bijbetalen. Als je zoals Ilja ook nog eens leren bekleding en 18 inch velgen wilt, kom je op een eindsom van om en nabij 50.000 euro. Dat is best veel geld voor een Mini.

Te veel geld?

Dat is lastig. Bij de gesloten versies zeg ik volmondig ja omdat er dan heel veel betere, luxere, snellere, ruimere, comfortabelere en sportievere alternatieven zijn. Bij de cabrio is dat rijtje veel kleiner. Zeker als je nog een achterbankje wil om je kids of de hond mee te nemen. Dan valt de Mazda MX-5 al af, ook al is dat wel een geweldige stuurmansauto. Probleem van de Mazda MX-5 is dat je er niet langer dan twee uur in moet rijden. Met het dak dicht maakt hij verschrikkelijk veel herrie en de stoelen zitten ronduit matig. De Mini is veel beter geschikt als ‘daily drive’. Dan heb je ook nog premium modellen als de BMW 2-serie cabrio en de Audi A3 cabriolet. Prachtige auto’s, maar qua beleving veel saaier en minstens zo prijzig. Een auto als de Audi TT zit in een iets hogere prijscategorie, maar zou je nog wel als concurrent kunnen zien. Ver weg.

Conclusie?

Ilja heeft gelijk. De Mini Cooper S Cabrio is veel leuker dan de gesloten broertjes. Echt veel leuker. De som der delen klopt in deze auto. Hij is vlot, agiel, wendbaar, leuk en ‘fun to drive’. Natuurlijk is de prijs (te) hoog, mist de motor karakter, is de ruimte gering en heb je last van het kapsterimago. Ik stap daar overheen omdat de auto zo leuk rijdt. Het is een pretmobiel en dat is uiteindelijk het enige wat telt bij dit soort auto’s. Zonder dat je de auto uit stuitert want het comfort is verrassend goed. Dat maakt de auto ook heel bruikbaar als ‘daily drive’. Dit is met afstand de fijnste Mini op de markt. En de sterkere Mini Cooper JCW Cabrio dan? Vooral niet doen, want de meerprijs is te fors en bij een Cabrio zijn extra paardjes iets minder belangrijk. Deze is precies goed zo! De Mini Cooper S Cabrio is één van de verrassingen van mijn autojaar. Die zag ik na de eerdere Mini fiasco’s niet aankomen!

Eindcijfer: 8
+ Veel rijbeleving
+ Ziet er van buiten en binnen mooi uit
+ Comfortabel genoeg als daily drive
+ Lekker geluid
– Mag wat kosten
– Turbomotor mist sportieve genen