Rijtest: Chevrolet Malibu (2023)

Welke auto krijg je in Amerika 9 van de 10 keer mee bij een autoverhuurder? De Chevrolet Malibu. De Skoda Octavia van de USA. Een degelijke maar ook oersaaie auto. Niet direct waar je aan denkt bij een spannende roadtrip van 4.000 kilometer.

Waarom deze Malibu en niet een leukere huurauto?

Dat is simpel: omdat ik geen SUV wilde en er helaas geen andere ‘luxury of performance car’ was bij het Hertz-station in New Orleans. Ik had mijn creditcard al in de hand om te upgraden, maar de parkeerplaats was leeg en de medewerker moest mij teleurstellen. Gevalletje bad luck. Of niet. Want een Chevrolet Camaro SS is superleuk, maar voor een roadtrip ook wel een vrij oncomfortabele auto. Dan is een beetje rust en sereniteit ook niet verkeerd. En anonimiteit. Want zelfs als de Chevrolet Malibu de enige auto op de parkeerplaats is, zie je hem geheid over het hoofd. Het is een uiterst anoniem vormgegeven auto zonder enige franje. Aan de andere kant: de kofferbak slurpt met gemak onze twee grote koffers mee, de ruimte voorin is ook prima en ook op de achterbank is er meer dan genoeg ruimte. Niet dat daar iemand gaat zitten de komende 3 weken, maar toch.

Wat mag je van een 25.000 dollar interieur verwachten?

Niet al te veel natuurlijk, maar het valt me (voor een Amerikaanse auto) niet eens tegen. Natuurlijk zijn er wat mindere materialen gebruikt, dat is logisch. Het werkt en functioneert echter wel. En met bijna 55.000 kilometer op de teller voelt onze huurslaaf nog fris aan, want niks piept en kraakt. Een grote plus is dat Android Auto en Google Carplay beschikbaar zijn en dat je dus niet een duur aftermarket navigatiesysteem hoeft bij te huren bij de opdringerige baliemedewerkers. Download de kaarten vooraf offline en je hebt gedurende je hele reis navigatie aan boord. Zonder live traffic, maar vooruit. Het vrij kleine beeldscherm is overigens vrij onhandig gepositioneerd. Als de zon erop schijnt zie je niets. Wel fijn zijn de standaard gemonteerde elektrisch verstelbare stoelen. De zittingen hadden wat langer kunnen zijn, maar de lendesteun is perfect instelbaar en lange ritten zijn prima verteerbaar.

Is het een Spartaans uitgeruste auto?

Ja en nee. Ja, omdat het luxe randje echt wel ontbreekt. Het ziet er allemaal wel heel basic uit. Neem de stoffen bekleding op de stoelen. Er zit zelfs geen motiefje in. En het stuurwiel is gewoon van plastic. Ook is het lang geleden dat ik in het donker een auto met halogeen koplampen heb gereden. Aan de andere kant krijg je wel weer elektrische stoelen, achteruitrijcamera, cruise control (niet adaptief), grootlichtassistent, een vrij goede stereo en de eerder genoemde draadloze Android Auto aan boord. De ‘lane keep assist’ houdt de auto netjes binnen de lijntjes, al is de overijverige ‘front collision warning’ vaker irritant dan behulpzaam. Een dodehoeksensor zit gelukkig ook standaard aan boord, want de dode hoek is gigantisch in deze auto. Dus die extra waarschuwing is wel handig in een land waar je links en rechts ingehaald wordt.

Er zit neem ik aan een dikke V6 onder de kap?

Nee, dat valt echt wel vies tegen. Onder de kap zit een 1.5 liter viercilinder ‘Ecotec’ motor met een vrij schamele 156 pk. Gecombineerd met een CVT automatische transmissie. Niet een combinatie waar ik dolenthousiast van ga worden. Aan de andere kant: ik ambieer absoluut geen plekje in een ‘state prison’ en met deze auto kom je niet snel in de verleiding om gekke dingen te doen.  Toch altijd even uitkijken als je in de USA reist. Dat is voor mijn eigen gemoedsrust geen onprettige gedachte. En een viercilinder drinkt natuurlijk wat minder. Kan ik wat steviger lunchen onderweg. Zo heeft ieder nadeel zijn voordeel. En om eerlijk te zijn: de krachtbron viel me best mee. Het turboblokje was onderin best soepel en daardoor is een CVT eigenlijk best comfortabel. Het was nauwelijks nodig om volgas te rijden. Bij die spaarzame momenten gaat de motor wel wat onprettig loeien. Dat is CVT eigen. Maar het comfort van soepel wegrijden en ontspannen halfgas cruisen was me weer waard. Al met al was het best een prettige combinatie.

Is het een fijne reisauto?

Ja, dat viel niet tegen. Zoals ik hiervoor al schreef kom je een heel eind met fatsoenlijke stoelen en een prettige aandrijflijn. Het onderstel is niet ultraverfijnd maar wel comfortabel genoeg om je zonder zorgen van A naar B te brengen. Waarbij de auto op het soms belabberde Amerikaanse asfalt vrijwel altijd stressvrij bleef. Het enige smetje op het comfortblazoen waren de afrolgeluiden van de gemonteerde all seasons (van een budgetmerk) die wat meer herrie maakten en die boven de 80 mijl (130 km/h) wat zoekerig werden. Sportiviteit was de auto overigens vreemd. Alleen al vanwege die verschrikkelijke banden, maar ook omdat het chassis en besturing meer op comfort zijn gericht. Het stuurgevoel is matig en de auto onderstuurt veel te snel. Na het feest van de kermende bandjes was het mooi geweest en ben ik vooral lekker gaan cruisen.

Waren er nog bijzonderheden?

De climate control had een eigen willetje. Soms was het echt ijskoud in de auto en moest je de temperatuur op 28 graden houden om wat warmte in de auto te krijgen (terwijl het buiten 15 graden was). En andere keren schakelde de airco zichzelf uit terwijl het boven de 30 graden was. Was gelukkig wel weer oplosbaar, maar wel irritant. En verder viel het op dat je de Chevrolet Malibu heel veel ziet rijden in toeristische gebieden. Allemaal huurauto’s. In minder toeristische gebieden zie je ze echt nauwelijks rijden. Al moet je wel goed kijken om ze te herkennen, want auto’s als de Honda Accord, Toyota Camry en Kia Optima zien er bijna identiek uit. De Chevrolet Malibu mist wel een beetje een eigen identiteit.

Heb ik een band opgebouwd met deze auto?

Deze keer niet. Daarvoor was dit toch te veel een vervoermiddel en geen ‘emotionele’ auto. Aan de andere kant ergerde ik mij ook niet en dat is ook best bijzonder voor een autoliefhebber als mijzelf. Want de Chevrolet Malibu is niet het ideale vervoermiddel voor petrolheads. Daarvoor is de auto te basic en saai. En als je kijkt wat je allemaal krijgt voor 25.000 dollar (22.000 euro) dan is dat echt ongekend. Dan heb je een auto die qua ruimte, comfort en gebruiksgemak gewoon voldoet. Waarmee je ook lange stukken kunt rijden. Probleemloos. Qua verfijning is een Skoda Octavia echt wel een niveautje hoger, maar daarvoor ben je in NL wel 40 mille kwijt. En heel veel slechter doet deze Chevrolet het nu ook weer niet. Dus ja, de Chevrolet Malibu is een auto met beperkingen, maar voor 25.000 dollar wil ik die wel accepteren.

Eindcijfer: 7-
+ Ruim
+ Betaalbaar
+ Voldoende comfort
– Saai
– Beetje plastic fantastic interieur