Rijtest: BMW M240i xDrive (2017)

Om het wachten op onze nieuwe BMW M140i wat te verzachten kreeg ik een BMW M240i xDrive voor een weekendje mee. Een prachtige coupé met dezelfde zescilinder turbomotor en vierwielaandrijving. Krijg ik spijt dat ik toch niet voor de vierwielaandrijving (xDrive) en de strakke coupékoets heb gekozen?

Zoek de verschillen

Zijn er op de carrosserie na nog grote verschillen tussen de BMW M140i en BMW M240i? Nauwelijks. Ze hadden de M240i ook gewoon 1-serie coupé kunnen noemen, want technisch zijn het dezelfde auto’s. Een ding is wel zeker: de M240i is een echte koppensneller. Iedereen ziet dat er een snelle BMW langsrijdt. Zeker in Estoril blauw. De BMW M140i zou je als niet-autokenner ook over het hoofd kunnen zien. Dat is gewoon een vrij anonieme 5-deurs hatchback. De BMW M240i is wat mij betreft de mooiere auto. Daar moet je wel voor betalen, want de technisch vergelijkbare M240i is maar liefst 7.000 euro duurder terwijl de uitrusting gelijk is. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden. Nadelen heeft de coupévorm ook. Ik moet het portier best wel ver openen om fatsoenlijk in- en uit te stappen en ik vind het irritant dat ik altijd zo ver moet grijpen naar de veiligheidsgordels. Ook vind ik het prettiger als alle passagiers een eigen deur hebben.

De meerprijs houdt niet in dat je een mooier interieur krijgt. Het interieur van de BMW M240i is exact hetzelfde interieur als de 1-serie. Jammer, deze BMW M240i had best wat meer onderscheidend mogen zijn. Daar betaal je ook voor. Over het algemeen is het een kwalitatief hoogwaardig interieur, maar BMW haalt niet het niveau van Audi. Het vernieuwde Professional navigatiesysteem is wel ‘top of the bill’. Het systeem blinkt uit in gebruiksgemak, kent legio (online) mogelijkheden en de weergave van kaarten en informatie is echt fantastisch. Onze testauto was voorzien van het geweldige Harman & Kardon audiosysteem (360 watt, € 843,-). Altijd doen!

Nieuwe zescilinder motor

Tijd om te rijden. De BMW M Performance serie is geen onbekende van me. Ik heb eerder al eens de BMW M235i getest. Ik was razend enthousiast. Vooral de 3.0 liter zes-in-lijn met twin-scroll turbo (motorcode N55) met een gezonde 326 pk en 450 nm wist me vol in het hart te raken. De zescilinder was gecultiveerd, razendsnel, krachtig onderin en klom moeiteloos door tot aan de 7.000 toeren. Toch vond BMW het nodig om deze motor te vervangen. De nieuwe motor is nog steeds een 3.0 liter zescilinder (met iets grotere motorinhoud) en een iets grotere turbo voor nog meer vermogen. De B58 zescilinder is goed voor 340 pk en bij 1500 toeren is al 500 newtonmeter koppel beschikbaar! Dat maakt de BMW M240i niet alleen in theorie maar ook in praktijk voelbaar sneller. Vooral bij lagere toeren reageert de motor veel alerter.  Bij de M235i zocht ik net wat meer de hoogste toerentallen op, terwijl ik bij de BMW M240i makkelijk bij de 5.000 toeren kan opschakelen. Doortrekken naar de 7.000 toeren kan overigens ook, want de zescilinder heeft altijd energie. Wat een prachtblok!

Geweldige soundtrack

Er is nog een reden waarom ik constant de toerenbegrenzer blijf opzoeken. De zes-in-lijn zingt dan zijn fraaiste lied. Het kenmerkende BMW zescilindergeluid zorgt voor een immens grote glimlach. Wat doet zo’n zescilinder veel voor de beleving! Ook bij lage snelheden geniet ik van de fraaie soundtrack. Zet je de motor in sportstand, dan hoor je – ver weg – ook nog wat lekkere pops en bangs uit de uitlaat en wordt het motorgeluid nog wat versterkt doorgegeven via de speakers. Is dat storend? Ik vind van niet, maar de meningen op het internet lopen daarover uiteen. Mijn puntje van kritiek betreft vooral de mate waarin het geluid doordringt in de cabine. De geluidsisolatie is zo goed op orde dat het motor- en uitlaatgeluid best nog wel iets heftiger had mogen zijn. Een Performance-uitlaat is een nuttige optie.

0-100 in 4,4 seconden!

Hoe zit het met de prestaties? Die zijn overweldigend (BEWIJSFILMPJE). Zeker in onze auto met vierwielaandrijving. Voor een 0-100 sprint in 4,4 seconden moest je 15 jaar terug echt naar de Ferrari-dealer stappen. Nu doe je het in een ‘simpel’ BMW’tje. Nog indrukwekkender is de energie die de auto boven de 200 kilometer per uur tentoonspreidt. Het zou me niet verbazen als de BMW M240i op de rollenbank nog hogere ogen gooit dan de toch al riante 340 pk. Je moet echt van goede huize komen om een BMW M140 of M240i los te rijden op de Autobahn. Ik heb misschien wel nooit een fijner blok gereden. In alle opzichten is de motor de absolute uitblinker. Een masterpiece!

Superfijne automatische versnellingsbak

De automatische versnellingsbak van ZF met acht versnellingen is een juweel van een versnellingsbak. Voor mijn gevoel schakelt de bak weer net wat alerter dan in de M235i, maar ik kan me daar in vergissen. Erg leuk: de droge klappen in sportstand. In manuele stand voel je die klappen ook, al gaat dat ook wel eens irriteren. Soms wil je ook wel eens schokvrij van verzet kunnen wisselen om je passagier niet steeds te vermoeien. Helaas is dat in manuele modus niet mogelijk. Dan kun je beter de versnellingbak in comfortstand zetten en de bak het werk zelf laten doen. Dan schakelt hij zijdezacht en zoekt de motor een laag toerental op. Dat komt het verbruik ten goede, want je kunt zonder moeite 1 op 12 rijden met deze BMW. Dat is mij niet gelukt, maar een verbruik van 1 op 9 vind ik heel netjes gezien mijn rijstijl. Een handgeschakelde versie zul je in Nederland nauwelijks vinden. Die heeft een hogere CO2 uitstoot en daardoor ettelijke duizenden euro’s duurder.

Vierwielaandrijving meerprijs waard?

Het onderstel van de BMW M240i is feitelijk hetzelfde als die van de BMW M235i, maar toch voelde het wel anders aan. Het is – tot mijn verrassing – een vrij stugge auto. Wat mij betreft zelfs iets te stug voor een auto die je ook als Gran Turismo wilt inzetten. Je doet er verstandig aan om de runflatbanden te vervangen voor een normaal setje rubber en het adaptieve chassis aan te vinken (niet op onze testauto). De vierwielaandrijving vind ik de forse meerprijs van 7.000 euro niet waard. De charmes van het rijden met een sterke achterwielaandrijver is dat het kontje altijd in beweging is. Zelfs als je er voor kiest om hem door het ESP op te vangen blijft het een prettige gewaarwording. De vierwielaandrijving filtert dit plezier wel wat weg. Sterker nog, als je de auto pusht heb je eerder onder- dan overstuur en ook is de auto toch weer een paar kilootjes zwaarder. Als ik eerlijk ben rijdt een Volkswagen Golf R een tandje strakker. Wel voelt de BMW – ook bij normaal tempo – wat meer ‘speciaal’ aan. Mede te danken aan het orkest onder de motorkap.

Duur speelgoed

Over kosten gesproken. BMW rijden is altijd een prijzige aangelegenheid. Onze BMW M240i xDrive heeft een vanafprijs van maar liefst € 68.000,–. Heel veel geld, zeker als je bedenkt dat de technisch vergelijkbare BMW M140i met achterwielaandrijving maar liefst € 14.000,– goedkoper is. Gelukkig is de standaarduitrusting prima op orde. Essentiële zaken als sportstoelen, prettig te doseren sportremmen en 18 inch velgen zitten er standaard op. Voeg een executive pakketje (navi, alarm, LED koplampen) toe en je hebt een prima uitgeruste auto. Meer kan natuurlijk ook, gelukkig zijn de meerprijzen voor opties fair te noemen. Jammer genoeg is de optielijst niet zo uitgebreid als bij de grotere BMW’s. Een hele nuttige optie als een dodehoeksensor ga je tevergeefs zoeken. Zo zijn er meer zaken die je moet missen.

Geen messcherpe rijdersauto

De besturing mist ook wat gevoel en directheid. Ja, de auto stuurt agressief in, maar wat er onder je gebeurt blijft verborgen achter een deken van elektromechanische wolligheid. Gaat het hard, dan kan de auto het voor mijn gevoel niet altijd bijbenen. De agressiviteit van een Renault Megane RS of Honda Civic Type-R ga je in deze BMW niet vinden. Liefhebbers van het heftige sportwerk kunnen de BMW M2 aanschaffen. De BMW M240i is een auto van het zogenaamde M-Perfomance label en deze modellen worden meer als ‘Gran Turismo’ in de markt gezet. Desondanks is de auto voor mensen als mijzelf echt wel leuk genoeg, want er valt genoeg plezier uit te halen. Fijn: de nagenoeg perfecte zitpositie. Ik zit laag en de positie achter het stuur is fantastisch. De uitklapbare steun geven de bovenbenen extra steun en ik kan de zijwangen nog wat opblazen om me ook in scherpe bochten op mijn plaats te houden. Wel heb ik bij mijn eigen BMW M140i voor stoffen bekleding gekozen, omdat de leren bekleding wel wat aan de gladde kant is.

Conclusie

Ik kan je één reden geven waarom je nu een BMW M140i of M240i moet kopen. Dat is natuurlijk vanwege de geweldige zescilinder. Die maakt de auto speciaal en begeerlijk. Deze motor is briljant. In ieder opzicht. Het is belachelijk dat een erkend motorenbouwer als BMW zo makkelijk afstapt van zijn geloof en de zescilinder langzaam laat uitsterven. Want ja, bij de komende generatie (medio 2019) levert BMW louter drie- en viercilinders en – schrik niet – is het gedaan met de achterwielaandrijving. Gelukkig leven we nog in 2017 en kun je nog een old-school BMW met zescilinder en achterwielaandrijving kopen. Doen dus, ook al mist hij een klein beetje scherpte in onderstel en besturing. Het is desondanks een superfijne daily. De meerprijs voor de vierwielaandrijving kun je beter op zak houden. Het gaat ten koste van de speelsheid. Dat kost de BMW M240i een strafpuntje bij onze beoordeling. Of je een BMW M140i of M240i moet kiezen is kwestie van persoonlijke voorkeur en budget zijn. Beide auto’s rijden fantastisch.

Eindcijfer: 8+
+ Geweldige zescilinder
+ Prestaties
+ Bijzondere rij-ervaring
– xDrive neemt wat beleving weg
– Mag wat kosten
– Misschien net wat teveel GT?