Great Drives: Italiaanse Dolomieten

door Christian Schilder · 17 december 2023

Wat is het paradijs voor veel petrolheads? Veel autoliefhebbers zullen je direct doorverwijzen naar de Italiaanse Dolomieten. Niet alleen vanwege de heerlijke stuurmanswegen maar ook vanwege de prachtige natuur en de uitstekende keuken! Alle reden dus om deze regio te verkennen en weer een Great Drive van de bucketlist af te vinken.

Dit soort uitzicht heb je alleen in de Dolomieten!

Waar ging de reis naar toe?

Onze plaats van bestemming was een klein, semi-uitgestorven dorpje genaamd Völs am Schlern. Uitgestorven klinkt negatief, maar dat bedoel ik positief. Wat een heerlijke vibe. Een kerk, wat restaurantjes, wat boerderijtjes en mooie bergen. Meer heb je niet nodig. Gelegen bij de bekende Seiser Alm waar wandelfans helemaal uit hun bolletje kunnen gaan. Automobilisten mogen alleen naar boven als de kabelbaan nog niet uit de winterslaap is gewekt en goed nieuws voor ons, in de maand mei is dat nog het geval. Een leuke traktatie, want de Seiser Alm is een verrassend leuke stuurmansweg. De beklimming start in Kastelruth en in ruim 9 kilometer stijg je naar een hoogte van ruim 1.841 meter en kom je op een prachtig plateau uit. Een heerlijke stuurmansweg om de eerste haarspeldbochten van het seizoen te draaien, al zul je ook hier met enige voorzichtigheid te werk moeten gaan omdat deze weg voor veel fietsers ook hoog op de ‘to do’ lijst staat.

Vols am Schlern. Een idylle.

Zijn er veel leuke stuurmanswegen?

Legio, maar dan ook echt legio. Niet alleen de bekende passen maar ook op kleine achterafweggetjes kun je ongegeneerd plezier maken. Ergo, vaak heb je daar het meeste plezier omdat de bekende passen nogal druk bereden zijn. Niet alleen door fietsers en motoren maar ook door veel autoclubs die daar toeren. Leuk als je bijzondere auto’s wilt spotten, maar het heeft als nadeel dat het al met al erg druk is op de bekende alpenpassen. En dan rijd ik er op een donderdag in mei. Nog ver weg van het echte hoogseizoen. Wat ook niet helpt is de soms kamikaze rijstijl van de Italianen. Inhalen in een blinde bocht schijnt volkssport nummer 1 te zijn. Dus moet je altijd op je hoede zijn. Een voordeel is wel dat het tempo op de wegen over het algemeen wat hoger ligt dan in Zwitserland en Oostenrijk. Tenzij er een Duitse babyboomer met mini-SUV en fietsenrekje op je voorbumper kruipt. Gelukkig heeft mijn BMW M340i meer dan voldoende vermogen om even snel in te halen. Vermogen is nog nooit zo zinvol geweest als op een smalle Italiaanse bergweg.

Wat een geweldenaar!

Welke wegen sprongen er bovenuit?

Dat is een lastige want ik heb lang niet alle passen gereden. Dus beperk ik me tot mijn twee favorieten. De Passo del Gardena en Passo Sella zijn echt pareltjes die hoog op je bucketlist moeten staan. Deels vanwege het prachtige asfalt maar vooral ook vanwege het magnifieke uitzicht op de kenmerkende Dolomietenreuzen. Dit zijn de Alpen op zijn mooist en vooral de klim op de Passo del Gardena is een absolute aanrader. Vanuit Wolkenstein (1.236.m) klim je door naar een hoogte van 2.136 meter. Qua stuurmansweg is het een uiterst bevredigende route. Het asfalt is voor Italiaanse begrippen best ruim en ook is de kwaliteit acceptabel. Dat is in Italië soms een issue. Een setje adaptieve dempers doet wonderen hier. Al is het chassis van de M340i ook in de meest stugge rijstand echt wel in staat om de kuilen en gaten in het asfalt te pareren. Voor het echte stevige stuurwerk moet je wel een beetje geluk hebben, want zoals ik eerder schreef zijn er weinig momenten dat je het asfalt echt voor jezelf hebt. Maar toch, op die sporadische momenten dat je even kunt spelen is het genot groot. En is het drukker, dan is er altijd nog het uitzicht.

Steeds weer nieuwe vergezichten.

En de Passo Sella?

Die is eigenlijk net zo fraai en valt perfect te combineren met de Passo del Gardena. Vanuit Wolkenstein kun je linksaf de Passo del Gardena of rechtdoor naar de Sellapas. De Sellapas is ook een pareltje waar je best wel aardig wat tempo op kunt maken. Uiteindelijk stijg je tot een hoogte van 2.215 meter en heb je vanaf de top een prachtig uitzicht op de Marmoladagletsjer. Daarna volgt de afdaling naar Canazei en kun je een prachtige ronde om het Sellamassief maken of de Passo Pordoi pakken. Omwille van de tijd hebben wij dat niet gedaan, maar ook die weg schijnt fantastisch te zijn. Zoals ook de SS241 een geweldige stuurmansroute is. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ook op de Passo Sella is het uitzicht adembenemend.

Dus dit is het ultieme stuurmansparadijs?

Ja en nee. Ja vanwege de keur aan mogelijkheden om prachtige wegen te verkennen. De natuur in dit deel van Italië is adembenemend en de Italiaanse flair geeft wat extra cachet aan dit deel van de Alpen. Alleen al de goddelijke Italiaanse keuken als je even een lunchstop maakt. Genieten! Zonder dat je hoeft te vrezen voor taalproblemen, want dit gebied is gewoon Duitstalig. In de praktijk best handig. Toch is er ook een keerzijde, want de wegen zijn vaak smal en vooral heel erg druk. En dat is toch wel een beetje een smetje als ik eerlijk ben. Omdat de mythe zo groot is, bezwijken de populaire wegen wel een beetje onder het massatoerisme. En dan was dit nog niet eens het echte hoogseizoen. Ongetwijfeld zijn er ook afgelegen pareltjes die alleen de locals kennen, maar die routes heb ik (nog) niet gevonden.

Lunchen in stijl!

Heeft de regio nog meer te bieden?

Absoluut. Steden als Bozen, Brixen en Meran zijn echt de moeite waard en ook zijn er talloze wandeltochten of hikes die je kunt maken in deze prachtige omgeving. De Seiser Alm is misschien wel het bekendste wandelgebied in de Alpen. Een echte ‘geheimtipp’ is de Rittner Horn. Met een gondelbaantje ga je omhoog en heb je een waanzinnig uitzicht op de Italiaanse en Oostenrijkse Alpen. En als je iets zuidwaarts gaat, dan wacht het fraaie Gardameer op je. En dan vergeet ik voor het gemak dat de bekende Stelvio ook op grijpafstand ligt. Kortom, genoeg te doen!