BMW M140i – nut en noodzaak van een sperdifferentieel?

Het grootste probleem van mijn BMW M140i? Elektronica die veel te snel ingrijpt en de auto afremt op een moment waarop ik juist gas wil geven om die mooie bochtexit te maken. De mogelijke oplossing? De montage van een mechanisch sperdifferentieel. Hoe dat bevalt? Ik probeer het uit in de Zwitserse Alpen.

Heeft een sportieve BMW niet al een sperdifferentieel?

Niet helemaal. Ons benne zuunig in München. Af-fabriek zit er op de BMW M140i wel een sper, maar dit is een zogenaamd remsper. Op het moment dat één van de achterbanden grip verliest grijpt het remsper in door bij te remmen. Dat zorgt ervoor dat je weer tractie krijgt en daarna weer op het gas kan staan. Dat klinkt heel erg leuk, maar in de praktijk betekent dit dat je wordt afgeremd. Heel irritant als je juist extra gas wilt geven.

Wat doet een mechanisch sperdifferentieel dan?

Dat werkt veel slimmer. Verlies je grip op één van de banden, dan verdeelt het sper razendsnel vermogen op het andere wiel die wel grip heeft. Daardoor houd je tractie en kun je eerder en sneller uitaccelereren. Er is wel één maar: geef je te veel gas dan verliezen beide banden tractie en breekt de auto uit. Overstuur noemen we dat en voor de driftfans onder ons is dit de heilige graal. Je kunt met het sper dus heel makkelijk dwars gaan. Meer weten over het nut en noodzaak van een sperdifferentieel? Wouter van Autoblog.nl laat in een filmpje de werking van een sperdifferentieel zien bij zijn eigen BMW M135i.

Ga ik nu vaak dwars?

Nee, dat vind ik met mijn beperkte skills op de openbare weg onverstandig. Zeker op krappe Alpenpassen waar de ravijnen nogal diep zijn. Daarnaast geniet ik er meer van om met maximaal tempo een bocht uit te kunnen accelereren en te profiteren van maximale grip. De auto mag best zijn kontje omgooien zodat ik voel wat er gebeurt, maar ik hoef echt niet dwars te gaan. Ik wil tractie en ik wil een zo hoog mogelijk tempo.

Waarom dan toch het sper gekocht?

Omdat het sper juist meer tractie geeft, mits je niet overdrijft met je gaspedaal. Het is een subtiel lijntje dat ik moet weten te vinden en – na een x-aantal stevige kilometers in de Alpen en Eifel – langzaam aan het vinden ben. Het is niet makkelijk hoor. Soms geef ik te veel gas, dan weer te weinig. De sweetspot kan ik nog niet blindelings vinden. Als het me wel lukt is de beloning overigens groot, want wat rijdt de auto dan lekker. Je voelt het sperdifferentieel echt de auto de goede richting in duwen. Een heel bijzondere ervaring. 

Merk je de sperwerking ook als je de waakhonden aanzet?

Jazeker. Het is heel simpel. Omdat de auto meer tractie heeft, grijpen dit soort veiligheidssystemen ook later in. Waardoor je dus meer tempo kunt maken. Dit is echt een wereld van verschil. De auto rijdt met sper zoveel fijner! Met de waakhonden uit is de auto wel listig. Als de auto plotseling heftig uitbreekt doet dat wel iets voor het adrenalinepeil. Dat is toch iets wat alleen achterwielaandrijvers je geven! Toch betrap ik me er steeds vaker op dat ik de waakhonden aanzet zodat ik eens een keer een foutje kan maken. Dat doe ik namelijk nog wel eens. Zo’n vangnetje is toch wel heel erg prettig en dankzij het sper heb ik toch al veel meer tractie dan voorheen.

Betekent dit dan dat ik een ‘shitty’ chauffeur ben?

Misschien is een achterwielaangedreven auto wel (te) lastig voor me. Ik merk dat ik bij een voorwielaangedreven hothatch met sper heel snel en makkelijk de limiet opzoek. Die auto’s nodigen veel meer uit tot een ‘hooliganstijl’. Je kunt een voorwielaandrijver makkelijker corrigeren. Bij onderstuur gewoon gas los en de auto zet zich wel recht.  Bij de BMW M140i ben ik iets voorzichtiger en rijd ik vaker op 80% van de mogelijkheden van de auto. In een achterwielaangedreven auto ben ik toch wat meer op mijn hoede, zeker als het wegdek vochtig is. Ergens knaagt dat wel. Vandaar dat ik overweeg om me aan te melden voor een driftcursus. Meer voertuigbeheersing is niet alleen leuk maar ook noodzakelijk om (nog) meer uit de auto te kunnen halen.

Dus het ligt niet aan de auto?

Dat is een lastige vraag. Ik vind de BMW M140i een fantastische auto maar hij is geen hardcore sporter. Er zijn wel wat kleine issues. Allereerst is de auto te zwaar. Ruim 1500 kilo is net iets teveel voor een compacte hothatch. Ook is het chassis niet altijd snaarstrak, zelfs met de adaptieve dempers in de meest stugge setting. Tot op 80% van de limiet heel erg goed, daarboven voelt het aan alsof het chassis de auto niet meer kan bijbenen. Je gaat stevig een bocht in en dan pas reageert de auto. Met de remmen is het net zo. Het eerste aangrijpingspunt is goed, maar als je wat steviger wilt vertragen moet je net wat te hard doortrappen. Het is lastig om de ‘sweet spot’ te vinden. Met sper is de auto echt fundamenteel beter maar de BMW M140i zal nooit een hardcore M worden. De besturing is in sportsetting overigens wel ok. Niet vol van gevoel maar wel erg nauwkeurig. In comfortsetting stuurt de auto merkbaar minder fijn.

Een net-niet auto dus?

Nee joh, niet overdrijven. Dit is gemekker op het hoogste niveau. Geloof me, de BMW M140i is een heerlijke stuurmansauto! Vooral in lange doordraaiers kun je afschuwelijk veel tempo maken. Daarnaast speelt de omgeving ook een rol. In Zwitserland is het vervelend sturen omdat ik toch benauwd ben voor de meer dan draconische verkeersboetes. Bochten neem ik dan wel met veel tempo maar echt doorpakken is er daarna niet bij. Recent heb ik een dagtripje in de Eifel gemaakt en toen kwam ik veel beter in mijn ritme omdat het tempo (veel) hoger lag. Ik kwam echt in die snelheidsroes waarbij je vol geconcentreerd en heel actief aan het sturen bent. De soundtrack van de zescilinder is de spreekwoordelijke kers op de appelmoes. Dus nee hoor, ik kan er prima mee leven dat dit een 80% auto is. Tenslotte ben ik zelf ook maar een 80% chauffeur. Soort zoekt soort zeg maar. Die paar momenten dat ik meer verlang moet ik mijn nederlaag maar accepteren. Er staat meer dan genoeg moois tegenover.

Wat kan de BMW M140i nog meer goed?

Als Autobahncruiser is de BMW M140i echt een überbom! De auto ligt zo snaarstrak op de weg bij hoge snelheden. Dat is echt ongelooflijk. Ik heb nog nooit met zoveel vertrouwen een scherpe Autobahnbocht aangepakt als met deze auto. Daarbij is de souplesse van de motor echt wonderbaarlijk. Ik vind het heerlijk om de turbo in het hele toerenbereik (van 1500 tot 7000) te voelen. Dus laat ik regelmatig in zesde versnelling bij 60 km/h de turbo opkomen en sprint ik door naar de begrenzer (258 op teller). De hoeveelheid koppel (591 nm gemeten op vermogensbank) verrast me iedere keer weer. Je hebt meteen power en je voelt de druk daarna steeds meer opbouwen. Bij 140 voelt je dat de turbo er nog een tandje bovenop doet en vanaf 180 km/h is het feest tot aan de begrenzer. Echt genieten geblazen! Ben je dit soort snelheden zat dan is de BMW M140i een juweel van een GT. Stil, verfijnd en voldoende comfortabel.

Moet jij ook een sper op je BMW M140i leggen?

Absoluut. Ook als je – net als ik – een gemiddelde chauffeur bent. Met de waakhonden aan profiteer je ook van het sper. Het sper maakt de auto zoveel beter en leuker. Niet twijfelen, meteen doen luidt mijn advies. Ben je een meer capabele chauffeur dan gaat er met het sper een wereld voor je open. Een wereld waar je steeds vaker door je zijruit kijkt. Ik ga die wereld volgend jaar ook verkennen. Ik heb er zin in.

Nog bijzonderheden sinds het vorige verslag?

Puntje van kritiek. Ik heb steeds meer last van krakende deurrubbers. Een bekende 1-serie kwaal die helaas steeds erger wordt. De dealer heeft de rubbers al vervangen maar zonder resultaat. Nu mag BMW Nederland er naar kijken. Verder staan er geen bijzonderheden in het logboek, mechanisch draait de auto als een tierelier.

Kilometerstand: 32.000
Brandstofverbruik: 1 op 9,5
Olieverbruik: nihil

Eerdere verslagen van de BMW M140i lezen? Just follow this link :).