Rijtest: Dodge Viper GTS (1996)

Mijn hand trilt en ik heb knikkende knietjes. Ik heb de sleutels van de brute Dodge Viper GTS uit 1996 in mijn hand. Geen lullig zescilindertje of achtcilindertje maar een 8.0 liter V10! Ik moet dit beest in het gareel houden zonder hulpmiddelen als ABS, ESP, tractiecontrole of vierwielaandrijving.

Angst en beven

Ik kijk er enorm naar uit, maar doe het ook wel een beetje in mijn broek. Dit is een auto die ik heel graag heel wil houden. Mijn nervositeit wordt alleen maar groter als eigenaar Frank me vooraf alvast wat instructies geeft: “Geef geen gas in de bocht en als je inhaalt eerst van richting veranderen en dan gasgeven. Doe je dat niet, dan is kans groot dat het misgaat”. Ik krijg het idee dat mijn overlevingskans hoger is als ik een kuil met 20 cobra’s spring. Het verschil is wel dat je in de Dodge Viper in ieder geval met een glimlach op je gelaat gaat. Tenminste, dat hoop ik dan maar.

Vuurspugend reptiel

Ik geef – geheel tegen mijn natuur – de sleutels terug aan Frank. Hij mag zelf even de stad uitrijden en de verkeersdrempels nemen. Ik wil eerst even de auto leren kennen vanaf de passagiersstoel. En genieten van de heerlijke 8.0 V10. Het geweld wat losbarst bij het omdraaien van de sleutel is nauwelijks te omschrijven (daarom maar even dit FILMPJE!). De V10 is al een vuurspugend reptiel van origine (ik ken hem nog uit deze Dodge RAM SRT-10), maar dankzij de volledige Bellinger uitlaat is het geluid intens en overweldigend. En dan draait het Beest alleen nog stationair! Dit is ronduit intimiderend. Ik neem de tijd om het interieur te bekijken. Het is wat je verwacht van een Amerikaan. Niet heel erg verfijnd of fraai, maar wel functioneel. Het valt me eerlijk gezegd nog best wel mee.

Duimpjes omhoog

Love it or hate it. Bij de Dodge Viper is er geen tussenweg blijkt als we op pad gaan. Aan bekijks uiteraard geen gebrek. Letterlijk iedereen draait zich om en stopt met hetgeen ze aan het doen zijn. De Viper rolt langs en iedereen moet het weten. De reacties zijn uiteraard positief. In deze auto krijg je veel duimpjes en waarderende blikken. Op dat kleine meisje die haar handen op haar oortjes legde na dan ;). De Bellinger-uitlaat heeft geen aan- en uitknopje. Het is altijd luid en altijd heftig. Dit is geen auto waar je na 22.00 uur mee door je wijk wilt rijden. Iedereen is dan klaarwakker, gegarandeerd!

Naar de sportschool

Inmiddels is de auto warm en neem ik plaats achter het vrij grote stuurwiel. De zitpositie is wennen geblazen. Dat ligt niet zozeer aan de stoelen, want die zitten verrassend goed. Het stuur is helaas wat beperkt verstelbaar en dus is het moeilijk om een optimale zitpositie te vinden. Dat ik de pedalen kan verstellen lost dit probleem helaas niet op. Je bent de zitpositie snel vergeten als je voor het eerst de koppeling wilt intrappen. Ik heb direct spijt van mijn inactiviteit in de sportschool de laatste maanden (oke, jaren). Wat gaat dit zwaar! O mijn god. Dit is geen auto waarmee je in een file moet terechtkomen. Of moet keren. De draaicirkel van dit beest is immens.

Als je dacht dat de koppeling zwaar gaat, dan heb je nog niet kennisgemaakt met de handgeschakelde zesbak. Die gaat zo mogelijk nog zwaarder. Het is een goede training voor de biceps, maar het maakt het rijden ook lastiger. Of moet ik zeggen intenser, want ik moet hard werken in deze auto. Een beetje onwennig manoeuvreer ik de auto richting de snelweg. De auto is allang op temperatuur, maar ik nog niet. Dit is een heftig intimiderende auto, ook bij wandeltempo.

Intens heftige V10

Ik rijd inmiddels op een vrijwel lege A73 en spreek mezelf wat moed in. Tijd om het roofdier te wekken. Ik schakel terug naar de 3e versnelling en trap het gaspedaal diep in. Het is alsof je het dekseltje van de Etna opent. Een zee van vlammen, vuur en geweld vult de cabine en de omgeving. Wat een geluid! Wat een geweld! Poe, dat was meer dan ik had verwacht. Vooral het geluid maakt het zo heftig. Misschien zelfs wel wat te heftig, want als ik de auto op kruissnelheid breng blijft het V10 geluid alles overheersen. Ik moet echt met stemverheffing praten om mezelf verstaanbaar te maken. Superleuk voor een uurtje, maar een enkeltje Monaco lijkt me iets te veel van het goede in deze auto.

Lange bakverhoudingen

De Dodge Viper is – op het geluid na – overigens helemaal geen slechte Gran Turismo. De stoelen zitten comfortabel, het onderstel is tot mijn verrassing echt niet niervergruizend hard en dankzij de airco houden we het hoofd lekker koel. Ik moet wel even wennen aan de lange versnellingsbakverhoudingen. De zesde versnelling is pas bruikbaar vanaf 150 kilometer per uur. Rijd je langzamer, dan gaat de auto echt een beetje bokken. De lange bakverhoudingen doen overigens geen moer voor het gemiddeld verbruik. Reken op 1 op 5. Of iets minder.

Forse stappen

Ik raak inmiddels soort van gewend aan de auto en voel me zo op mijn gemak dat ik meerdere keren alle registers opentrek. De 8.0 liter V10 reageert als een adder gebeten en zet direct forse stappen. Hele forse stappen. Dit ding is rap zeg! Ik raak onder de indruk van de motor en de performance, ook al houdt het feest al op bij 5.500 toeren. Dat geeft niet, deze motor is zo sterk dat je geen toeren hoeft te draaien. Het vermogen was anno 1996 echt indrukwekkend. In theorie is de Viper GTS goed voor 450 pk, maar deze Viper scoorde recent op de rollerbank maar liefst 476 pk!

Russische roulette

Ondanks de 335 mm brede achterbanden durf ik het niet aan om even een serie bochten aan te vallen. Ik wil deze unieke Dodge Viper GTS vooral heelhouden. Het is niet alleen een unieke uitvoering, ook heeft de auto slechts 34.000 kilometer gedraaid. Dit is een auto die alleen maar in waarde gaat toenemen. Uiteraard wil ik dat niet op het spel zetten door als een beginner tegen die boom te crashen. Dus de handling laat ik achterwege in deze rijtest. Wat ik wel kan zeggen is dat de besturing best direct aanvoelt en dat de remmen ook een gespierde rechtervoet nodig hebben. En uitkijken geblazen, zonder ABS is het natuurlijk ook een rondje Russische roulette.

Hart op de juiste plaats

Toch is dit – bij uitstek – ook een auto waarmee je lekker kunt cruisen. En vooral genieten! Want langzaam vallen alle kwartjes op hun plaats. Het is een belevenis. Een avontuur. Het gevoel dat ik in een unieke auto rijd maakt zich van mij meester. Een auto die nooit meer gemaakt gaat worden in het huidige tijdperk. Eentje die eerlijk, puur en wars van glitter en glamour is. Een icoon met het hart op de juiste plaats. Ik snap dat je verliefd kan worden op een auto die zo imperfect is. Ik snap het omdat ik het zelf aan het worden ben. Dit is zo gaaf! Dit is zo speciaal! Dit gevoel geeft een gelikte Duitse sportwagen niet. Het feit dat dit een monster is en dat hij op een dag – en die dag komt gegarandeerd – je hoofd eraf bijt doet er niet toe. Niet bij deze auto.

Conclusie

Is het mogelijk om een conclusie te trekken na een klein uurtje sturen? Nee, eigenlijk niet. De Dodge Viper kost je echt wel een paar maanden om een beetje te leren kennen. En misschien lukt dat wel nooit, want het is en blijft een roofdier die loert op een gelegenheid om je hoofd af te bijten. Het is ook bijna onmogelijk om een cijfer te geven. Geef ik een zes vanwege alle imperfecties? De zware handbak en koppeling, de matige zitpositie, het bizarre verbruik en de listige handling? Of geef ik hem een negen vanwege de geweldige V10, de charme en de overweldigende rij-ervaring? Ik ga er maar ergens tussenin zitten. Ik rond het af op een 8. Maar eigenlijk doe ik de Dodge Viper tekort door een simpel cijfer aan te plakken. Deze auto speelt in ‘a league of his own’. Zo simpel is het.

Eindcijfer: 8
+ oergeweld onder de kap
+ de overtreffende trap van oergeweld uit de uitlaat
+ just look at the bloody car!
– wegligging nogal listig
– voor dagelijks gebruik eigenlijk te extreem